ดอนกิโฆเต้ แห่งลามันช่า
ขุนนางต่ำศักดิ์ผู้มีถิ่นกำเนิดที่ลามันช่า อายุห้าสิบปีเศษ
แข็งแรง ผอมเกร็ง แก้มตอบ ใช้เวลายามว่าง (คือเกือบทั้งปี)
หมกมุ่นอ่านแต่นิยายอัศวินด้วยคลั่งไคล้ใหลหลง อ่านเช้ายันค่ำ
ค่ำยันเช้าจนถึงแก่เสียจริตในที่สุด และตกลงใจเป็นอัศวินพเนจร
เดินทางไปทั่วเพื่อกำจัดภัยพาล อภิบาลสาวพรหมจารี
ชำระล้างความอัปยศและอยุติธรรมในโลก
เขาเป็นอัศวินผู้กล้า มั่นในรักสุดซึ้ง และเขาเชื่อว่าชีวิตสุขสบาย บำเหน็จรางวัล แลการพักผ่อนนั้น
มีไว้เพื่อข้าราชสำนักผู้อ่อนแอ แต่อุปสรรค การครุ่นคิด ตลอดจนการศึกนั้น
สรรไว้เพื่อบุคคลที่โลกขนานนามว่า ‘อัศวินพเนจร’
ซานโช่ ปันซ่า
อัศวินสำรองของดอนกิโฆเต้
เป็นชาวนาที่ไม่มีสมองเท่าใดนัก ตัวเตี้ย พุงพลุ้ย
แต่ขายาวดุจไหกระเทียมต่อขา ขี้ตื่นและติดจะตาขาว
ปากมาก ไม่สำรวมวาจา ดอนกิโฆเต้ชักชวนให้ร่วมผจญภัย
โดยสัญญาจะให้ซานโช่ปกครองดินแดนมีน้ำล้อมรอบ
น้ำใจและความภักดีของซานโช่ทำให้ดอนกิโฆเต้ยกย่องว่า
’เป็นอัศวินสำรองสุดเลอเลิศผู้หนึ่งที่อัศวินพเนจรเคยมีมา’
เซร์บันเตสกล่าวในคำนำว่า อย่าขอบใจเขาเพราะแนะนำให้รู้จักดอนกิโฆเต้ แต่ให้ขอบใจที่เขาแนะนำซานโช่ ปันซ่า
ซึ่ง ‘เป็นเพชรน้ำเอกเหนืออัศวินสำรองทั้งปวง เท่าที่เคยปรากฏในนิยายอัศวิน’
ดุลสิเนอา แห่งโตโบโซ่
นางในดวงใจของดอนกิโฆเต้
หญิงงามผู้สูงศักดิ์และเลอโฉมพิลาสหาใดเปรียบ
ดวงเนตรสีทองอำพัน เกศาเป็นประกายดุจทองคำ ผิวขาวปานหิมะ
สองปรางแต้มสีกุหลาบ ความงามและความดีของนางเลิศล้ำ
เหนือคำพรรณนาของกวีคนใด วีรกรรมทั้งหมดของดอนกิโฆเต้อุทิศแด่นาง ด้วยว่า
‘อัศวินใดแม้นปราศจากความรักแล้วไซร้ ก็เปรียบประดุจร่างอันปราศจากวิญญาณ’
ดอนกิโฆเต้รำพันถึงเจ้าหัวใจของเขาว่า ‘โอ้! แม่หญิงดุลสิเนอาแห่งโตโบโซ่ ผู้เป็นทิวาในราตรี
ประทีปในความทุกข์ ดาวเหนือส่องนำทาง แลดารา
นำโชคแห่งชีวิตข้า’
โรสินันเต้
ม้าคู่ใจของดอนกิโฆเต้
เป็นม้าหย็องกรอด ผอมกะหร่อง มีแต่หนังหุ้มกระดูกดั่งฝีในท้องรุมเร้า
มีนิสัยเฉื่อยเนือย ยกขาหน้ากระโจนไม่เป็น
แต่ดอนกิโฆเต้กลับเห็นว่าเป็นยอดอาชา
ยิ่งกว่าม้าของจักรพรรดิอเล็กซานเดอร์
นามโรสินันเต้ แปลว่า ‘ม้าที่เคยทุรลักษณ์’
ภายหลังมีผู้เขียนคำสดุดีว่าเป็น ‘ยอดอาชาคู่ขวัญ ยอดอัศวิน’
ฬาของซานโช่
พาหนะคู่ใจของซานโช่ เป็นฬาลักษณะดี
เมื่อซานโช่กลับถึงบ้าน
หลังจากออกผจญภัยกับดอนกิโฆเต้
และเจอหน้าเมีย สิ่งแรกที่เมียถามคือ
’ฬายังอยู่ดีหรือไม่’
อัลด็อนซ่า โลเร็นโซ่
สาวชาวนาที่ดอนกิโฆเต้แอบมีจิตปฏิพัทธ์มาเนิ่นนาน
อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ เป็นหญิงร่างสูงล่ำสัน
แข็งแกร่งบึกบึน กล้าหาญ มีขนหน้าอก เสียงดังกึกก้อง
นางพุ่งแหลนไกลกว่าชายหนุ่มผู้แข็งแรงที่สุดในหมู่บ้าน
และมีฝีมือหมักหมูเค็มเป็นเลิศกว่าหญิงใดในแคว้นลามันช่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น